بهت نگفته بودم...وقتی سکوت می کنی...نگاهم بیقرار می شود... قلبم بی اختیار سکوت می کند...
آنگاه آسمان پلک نمی زند...تا من صدای نفسهایت را بشنوم...
از تو چه پنهان...وقتی سکوت می کنی...از یاد می برم...نفس کشیدن را...

وقتی ...گوشه ای...به تو فکر می کنم...
باخود میگویم...ای کاش...
آن کوچه بن بست را دوباره ببینم...
آنجا بود که... ناگهان قلبم از دستم افتاد...
و در لابه‌لای پنجره ها گم شد...
آنجا که...دختری با چشمانش فریبم داد...
و من غریبه ای بیش نبودم...

بهت زده به آسمان نگاه میکنم...
به آن شباهت دور...و به آن چشمان مسرور...
این روزها سردرگم دیوانگی هستم...
کجایی دخترک مغرور...

همیشه...و هر روزرا با نامت آغاز می کردم......
اما انگارامروز تو را نمی‌فهمم...
هستی...مرا می بینی...صدایم را می شنوی...التماس دستانم را می بینی...
ببین...دستانم را رها نکن...نگذار نگاهم ...در پرتو هوسی ...و یا کلامی زیبا ...پریشان شود...
من هر روزم را...با نامت قدم می زنم...و نفسهایم را...در نامت خلاصه می کنم...
اما گاهی چه ساده...
یاد تو را ...در لحظه‌های مبهم اتاق ...گم می‌کنم....
وگاهی در سرخوشی و جنون جوانی...
بودنت را از یاد می‌ برم...و تو مرتب صدایم می کنی...
تا من زیر بار گناهان از هوش نروم...
اما نمی دانم در نامت ...چه رازیست ...هر وقت صدایت می کنم...
چقدر زبانم در بین کلمات میرقصد...و شوق همه تنم را دربر میگیرد...
و دنیا برایم چه زیبا می شود...(خداااااااااااا)
هر چه صدایت کنم...انگار باز هم بیشتر باید صدایت کنم...
انگار تمام فضای زندگیم...با نامت...صدایت...وگاهی هم...با نفسهایت...پر است و من نمی دانم...
خدایا دوستت دارم...ار سراخلاص...و از صداقت و ایمان...

گاهی از روزنه باغ تو را می جویم...یک نفر نیست بگوید اینجاست...
صبح تا نیمه شب...پشت آن پنجره ی عشق ...من تورا می بینم...
همه جا می نگری...همه را می بینی...
گاه با ما سخن می گویی...گاهی با رهگذران ...گاه با گمشده گان...گاه تو دست مرا می گیری...
راستی گمشده ام کیست؟کجاست؟که من از شرم دو دستم بالاست...
خجل و پر زگناه...اشک بر گونه شب...مثل شبنم شده ام...اما تو گمشده ام...
من تو را بر سر کوه...یاکه بر اوج فلک...نکند روزنه نوری تو...
نکند تو کریمی...رحیمی ...الیمی...یا خدایی... که همان روز ازل ...ناپیداست...

تو مگر حال مرا می دانی؟ تو کجایی؟
ﺍﻫﻞ این ﮐﻮﭼﻪ ...و یا اهل سمایی...
پس چرا هر شب و روز...من تو را میبینم...
توی ای کوچه ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﮐﻨﺎﺭﯼ...
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮه ﺍﺵ... ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ...ﻣﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻧﻬﺎﺩﯼ...
من کجا...کوچه بن بست کجا...پنجره باز کجا...تو بگو...
توکجایی...قلب بیمار مرا...تا کردی...بر سر شاخه غم ...
یا که در کنج دلت بنشاندی...
تو کجایی ...ماه من...تا به کی منتظر ...آمدنت بنشینم...

گویی تو...در لحظه لحظه من ...شکوفا می شوی...
و من در صدای شكفتنت...
لحظه لحظه خواهم مرد...